سه

اولش خیلی کارا میکنی که تیکه های پازلت کامل شه..

از عطرای تند و تلخ رو میاری به عطرای ملایم ، چون اون دوس داره ..

یهو عاشق فوتبال میشی .. درحالی که تا دیروز به نظرت مسخره بود ۱۱ .۱۲ نفر بیفتن دنبال یه توپ..

دیگه کتونی نمی پوشی ..

دیگه آستین مانتوتو تا نمیکنی .. 

دیگه شالتو ناخودآگاه می کشی جلو..

که چی؟ که به چشمش بیای ..که چون اون فلان چیزو دوس داره توام دوس داشته باشی ...

اصن عوض میشی یهو!!

دیگه تایمای خالیت رزرون ... شنبه کافه مون...دوشنبه قدم زدن تو ولیعصر ... سه شنبه سینما فرهنگ..

تا دیروز از زلم زیمبو بدت میومد ... حالا تو انگشت چپت همیشه حلقه س ...

یکی که بیفته دنبالت حلقه تو توی انگشتت میچرخونی تا چشش درآد ..تا بدونه مال خودت نیستی ..

حلقه ی زندگیت کوچیک و کوچیکتر میشه ..  میمونی خودت و خودش .. 

بودنش کافیه تا لبخند تا تَهِ دنیا بچسبه به لبات 

تا اینجا همه چی آرومه .. 

اما از اینجا به بعد هر چی تو تلاش میکنی بهش نزدیکتر بمونی،

 همونقدر دنیا تلاش میکنه دورتون کنه از هم ..

یه وقتایی اسمش میشه "قسمت نیس" یه وقتایی میشه "خدا نخواست" یه موقع هایی ام "ما به درد هم نمیخوریم"

خلاصه که دنیا زورشو میزنه تا پازل هزار تیکه تو خراب کنه ...

من از همون بچگی ام پازل دوس  نداشتم ... 

پازل ها غمگین ترین بازیای تو دنیان 😔

#بانوزی 

امروز